Tonnetje rond lag ik op de bank een of andere slappe show te kijken. Ik was inmiddels 39 weken zwanger en al 3 weken met verlof. Alle kleertjes waren gewassen, de kasten ingeruimd, bedje opgemaakt en de vluchttas ingepakt. Kortom; er was niks meer te doen. Inmiddels werd alles zwaarder en had ik ook steeds minder zin om op pad te gaan. De kleine mocht van mij wel komen, ik was er klaar mee! Uhm, klaar voor..
Een vloedgolf aan vruchtwater
Dat heeft hij vast doorgehad aan de binnenkant van mijn buik, want die dag braken mijn vliezen! Ik lag op de (nieuwe!) bank en voelde iets knappen. Snel rende ik naar het toilet tot waar ik het redde zonder vloedgolf aan vruchtwater. Toen ik zat barstte het los. Ik had even een seconde nodig om te beseffen dat het was begonnen; wij worden papa en mama!
Ik riep mijn man en samen belde we de verloskundige. Zij kwam een kwartiertje later checken hoe het ging en of het echt vruchtwater was. Alles was goed met de baby en het was echt vruchtwater. Maar.. ik had nog geen weeën. Vanaf dat moment hebben we van alles geprobeerd om het op gang te helpen; pittig eten, bouncen op een bal en veel wandelen. Vooral dat laatste was een uitdaging met het gevoel dat je steeds een beetje in je broek plast. S’avonds gingen we gespannen naar bed en hebben we ook bijna niet geslapen.
Voor een check naar het ziekenhuis
De volgende dag was aangebroken en nog steeds gebeurde er niks. Omdat ik inmiddels al 24 uur gebroken vliezen had moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Hier lag ik zo’n 2 uur aan allerlei monitoring om te checken hoe het er voor stond met de weeën activiteit en de baby. Vervolgens hadden we een gesprek met de gynaecoloog die ons informatie gaf over een inleiding die we planden voor de ochtend er op. Je mag niet te lang met gebroken vliezen blijven lopen in verband met infectie gevaar dus indien het vanzelf niet op gang kwam werd het een inleiding. Op de monitoring zagen ze niks vreemds en werden we weer naar huis gestuurd.
Begint het nu dan echt?!
De hele dag gebeurde er wederom niks.. tot we die avond naar bed gingen. Ik voelde lichte krampen en dacht; zou het dan nu echt zo zijn?! De krampen zette door en ik ging naar beneden omdat ik mijn man niet wakker wilde maken. Ik timede de krampen en er zat nog geen regelmaat in. Inmiddels kon mijn man ook niet meer slapen van de zenuwen en kwam hij me afleiden en de spullen klaarzetten voor het ziekenhuis, daar wilde ik graag bevallen. Ik had gelezen over een tip van iemand die zei; als je onder de douche gaat staan en het wordt heftiger dan is het echt begonnen. Dus dat ging ik even proberen. En ja hoor, er kwam steeds meer regelmaat in en de pijn nam toe. Ik belde verloskundige. Zij kwam langs en zag dat ik op 2 á 3 cm zat. Goed op weg dus!
Op naar het ziekenhuis
De verloskundige vertrok weer en ik probeerde afleiding te zoeken. Ik verkrampte echter met elke wee. Het deed zoveel pijn dat ik niet wist waar ik het moest zoeken. Na 3 uur belden we de verloskundige weer. Ik had pittige krampen en had motivatie nodig in de vorm van meer ontsluiting. Dat was echter niet het geval.. ik zat op 4 cm. Toen besloten we om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik, wat nog een uitdaging bleek. Letterlijk alle ziekenhuizen in de omgeving zaten vol! Na de afwijzing bij het 3e ziekenhuis zakte de moed mij echt even in de schoenen..
Benieuwd of we ooit bij het ziekenhuis zijn aangekomen? Deel 2 lees je hier.
The
mom
blog
Bedankt voor het lezen! Hopelijk vond je het een leuke post. Bekijk hieronder nog andere posts uit deze categorie of laat een reactie achter. Leuk om van je te horen!
